Metrohalte Meijersplein, Randstadsrail

Niet vorm, maar uitzicht telt bij halte Meijersplein

Interview: Maarten Struijs - Ingenieursbureau Gemeentenwerken Rotterdam

De nieuwe lightrail-metrolijn tussen Den Haag en Rotterdam biedt reizigers uit de tussengelegen groeikernen een snelle verbinding met beide metropolen. Nieuwe ondergrondse stations met grootstedelijke grandeur contrasteren scherp met bovengrondse haltes die vooral uitzicht bieden op de omgeving. Van dat laatste is halte Meijersplein in Rotterdam-Schiebroek een uitstekend voorbeeld.

Halte Meijersplein is onderdeel van het project Randstadrail waarin treintrajecten tussen Den Haag, Zoetermeer en Rotterdam werden omgevormd tot lightrail-metrolijn met aansluitingen op de stedelijke tram- en metronetwerken. Projectarchitect Maarten Struijs was verantwoordelijk voor de twee ondergrondse stations en twee van de vier boven-grondse haltes in Rotterdam. ‘Het beeld dat de reiziger krijgt, is essentieel’, aldus Struijs. ‘Ondergronds moet het station zelf dat beeld schetsen, bovengronds vertelt de omgeving het verhaal. Niet de vorm, maar het uitzicht telt.’

Voorbij kijken

Het ontwerp voor halte Meijersplein is dan ook tamelijk minimalistisch en glas speelt een essentiële rol. Bewust, zegt Struijs. ‘Ik heb er echt alles aan gedaan om het zicht op de omgeving vrij te houden en andersom de route voor de reiziger die de halte nadert en betreedt overzichtelijk te houden. Je kijkt bijna voorbij aan het gebouw en de perrons, zo transparant zijn ze. Reizigers zijn ook ‘binnen’ nog onderdeel van de omgeving. Tegelijk is zo veel doorzicht goed voor de sociale veiligheid: de halte kent geen donkere hoeken en mensen kunnen zich nergens verstoppen.’

Draaiend daglicht

De toetreding van daglicht was een tweede belangrijke overweging bij de ontwerpen die Struijs voor het project maakte. Voor bovengrondse haltes is dat natuurlijk een stuk eenvoudiger dan in de ondergrondse stations, al is het ook daar gelukt. ‘Het daglicht ‘draait’ elke dag om een station of halte heen en bepaalt voor een belangrijk deel de beleving. En als het duister valt, wordt het wéér anders: dan wordt het uitzicht van minder belang en beschouw ik Meijersplein als een bijna ‘ondergrondse’, intieme plek met een eigen verhaal. Dan vormen het glazen haltegebouw en de perrons ineens bronnen van kunst- en neonlicht die zélf baken in de omgeving zijn.’