Dilemma

‘Er vallen mij aan wederopbouwwijken altijd twee dingen op’, begint Robert Alewijnse. ‘Er is veel aandacht voor de natuurlijke omgeving, maar tegelijk ziet de bouw er vaak goedkoop en eenvormig uit. In De Stadstuinen stonden we voor een dilemma: we wilden niet breken met die aanpak en met de bestaande stedenbouwkundige structuur, maar wel woningen realiseren die architectonisch zorgvuldiger zijn uitgewerkt. Tegelijk moest het allemaal betaalbaar blijven, want een deel van de woningen valt in de sociale klasse. Dat is gelukt door de bouwkundige structuur eenvoudig te houden - net als vroeger dus – en te spelen met details en materialen.’

Gevoel van vrijheid

De ‘voorkant’ van het project wordt gevormd door een looproute met bomen die ten noorden van de bebouwing loopt. 

Langs deze ‘Esplanade’ vormen langgerekte houten trappen de overgang naar het dek waarop de torens en blokken staan. Daaronder ligt de parkeergarage. Alewijnse: ‘Bijna alle voordeuren en ingangen komen uit op de Esplanade. Dat geeft levendigheid. De treden en bomen versterken dat: je kunt er even lekker gaan zitten.’

De ‘achterkant’ ligt aan water en een park en vangt veel zonlicht. Daar bevinden zich de balkons, terrassen en steigers. ‘De balkons liggen niet recht boven elkaar. Daardoor krijg je een gevoel van vrijheid. Zeker met het mooie uitzicht’, zegt Alewijnse. Bijzonder zijn de trappenhuizen: bijna volledig van glas, niet alleen omwille van de lichtinval, maar ook uit het oogpunt van sociale controle. En daar, besluit Alewijnse, wijkt De Stadstuinen misschien nog wel het meest af van zijn naoorlogse inspiratiebron. ‘Geen somberheid, maar vrijheid.’